Uit de Spacekast komen

Binnen heel wat landen en culturen is het geen eenvoudige opgave om voor een seksuele geaardheid uit te komen die niet als de standaard wordt beleefd. Ook in westerse landen was het bijvoorbeeld tot 1975 officieel nog een psychiatrische stoornis als je zei homoseksueel te zijn, te vergelijken met pedoseksualiteit in deze tijd.

Inmiddels zijn we gelukkig een aantal decennia verder en kun je in heel wat meer landen dan 50 jaar geleden uit de kast komen en een goed leven hebben. Er zijn echter bepaalde zaken die je ook maar beter niet kunt zeggen. Je wordt dan weliswaar niet direct gekoppeld aan een psychiatrische stoornis in DSM V, maar sociaal geaccepteerd is het allerminst.

Een nieuwe ruimte instappen (2)

Toch zijn er mensen die de moed dit taboe te doorbreken. Laten we eens een klokkenluider uit de genetica het woord geven:

“Door bepaalde methoden van DNA-datering, kan men vaststellen dat er recentelijk talrijke genen zijn toegevoegd aan het menselijk genoom. Als werknemers in mijn werkveld dit openlijk zouden zeggen, dan zouden we meteen met de nek worden aangekeken en zouden we in een tent moeten gaan leven. Enig onderzoek langs deze richting zou meteen worden afgewezen zonder mogelijkheid om daar tegenin te gaan. Wat kunnen we doen?” (1, p.1)

Wellicht krijg je al een beetje een idee over welk taboe ik het hier heb. Laten we een kind van negen (Cathy) eens aan het woord:

Adults have small ears. They don’t want to hear the messages we try to tell them. Adults don’t want to hear what the star kids have to say; they are too stressed out and it interferes with the reality that the adults live in.

Mary has big ears, because she listens, most adults don’t (1, p.14)

Er is sinds de tweede wereldoorlog een enorm taboe gelegd op iedereen die spreekt over de mogelijkheid om contact te hebben met iets of iemand dat niet van de aarde komt. Heel wat vooraanstaande wetenschappers, astronauten, piloten, onderzoekers, ‘ervaarders’ zijn blootgesteld aan vernietigende spot toen ze zogezegd uit de ‘spacekast’ kwamen. Het lijkt daarbij ook niet uit te maken wat voor positie je hebt in de samenleving: iedereen die uit de spacekast komt wordt met hoongelach verwelkomd en kan zijn carrière vaarwel zeggen.

Als afsluiter nog een 4-jarig kind, Mike Oram, dat al uit de spacekast is gekomen, zonder dat hij van het bestaan ervan wist. Zou jij uit de spacekast durven komen als je ervaringen zou hebben met niet-aardse culturen? Zou jij een galactisch socioloog worden, of zou je het toch maar vooral voor je houden?

“Mam, jullie zijn mijn ouders in zoverre het gaat over mij op deze planeet zetten, maar mijn echte ouders zijn in de ruimte. Ik kom ergens daar van daan. Er gaat iets van groot belang plaatsvinden op Aarde. Niet meer in jouw leven, maar wel tijdens mijn leven. Het zal alle bewustzijnseenheden raken, of het nou mineralen, planten, dieren of mensen betreft. Het heeft te maken met een globaal bewustzijn, een kolossale verandering in bewustzijn en daarom ben ik hier momenteel, om deze verandering te ervaren” (1, xvv)

In oktober 2021 ben ik een nieuw Engelstalig project gestart dat in deze lijn van onderzoek past: Galactic Anthropology

NOTEN
(1) Rodwell, M. (2016) The New Human: awakening to our cosmic heritage. Vrije vertalingen uit het Engels.
2) Scene uit de serie ‘The OA’ te zien op Netflix (2020).

P.S. Op het moment van schrijven krijg je geen enkele hit als je zoekt op de uitdrukking ‘uit de spacekast komen’, noch in google, noch in Duckduckgo. Dat is toch ook iets om even bij stil te staan.