Ontwikkeling van Ruimer Realiteitskader: geboorte van een nieuw Paradigma

In 1962 lanceerde Thomas Kuhn zijn boek ‘The Structure of Scientific Revolutions’. In dat boek introduceerde hij het idee dat er binnen de wetenschap een bepaalde consensus is over de aard van de realiteit. Hij sprak over een paradigma als een soort van overkoepelend gedeeld gedachtengoed. Het is natuurlijk fijn als je het als wetenschappers met elkaar eens bent, maar zodra zo’n paradigma ertoe leidt dat verschijnselen die niet binnen dat paradigma passen worden genegeerd, bespot of worden verdraaid, kan een paradigma een gevangenis worden.

Kuhn sprak over de mogelijkheid van een paradigmawijziging, waarbij een nieuw paradigma het oude paradigma vervangt. Dit zou dan optreden als de hoeveelheid verschijnselen die niet verklaard kunnen worden, wel érg groot wordt. De scheuren in de wanden van het oude paradigma worden dan zó groot dat het hele bouwwerk uiteindelijk wel moet instorten.

Een gewaagd nieuw perspectief: Het Omniversum

Veel mensen hebben hun ziel en zaligheid gekoppeld aan het huidige paradigma en zullen zich dan ook met hand en tand verdedigen tegen iedere bedreiging. Een nieuwe wetenschappelijke waarheid breekt dan ook niet zomaar door. Max Planck (1) verwoordde dat op een wellicht wat ironische wijze:

A scientific truth does not triumph by convincing its opponents and making them see the light, but rather because its opponents eventually die and a new generation grows up that is familiar with it.

Op deze site ben ik al een poos aan het snuffelen in de grensgebieden, en soms vind je dan een wetenschapper die een pakkend en veelomvattend nieuw paradigma presenteert. Ik heb het over Alfred Lambremont Webre die zijn opleiding aan de Yale Universiteit heeft afgerond. Hij heeft in 2015 een boek geschreven waarin hij dit nieuwe paradigma uiteenzet: “The Omniverse“

Als je het oude, huidige paradigma zou beschrijven als het realiteitsperspectief waarbij wordt gesteld dat alleen de fysieke werkelijkheid bestaat, en de rest allemaal onzin is, dan biedt de theorie van ‘The Omniverse’ (om het nu te vertalen als het omniversum roept nog wat teveel Haagse associaties op), heel wat meer mogelijkheden tot onderzoek.

Het paradigma van het Omniversum van Webre omvat namelijk veel meer terreinen waarin wel ruimte is voor de vele ervaringen die mensen al tijden beschrijven over allerlei verschijnselen. Als je bent opgegroeid met het oude paradigma van alleen de fysieke wereld bestaat werkelijk, dan kunnen sommige elementen wat merkwaardig overkomen. Dat is normaal.

De domeinen van het omniversum:

1. Het Fysieke universum
2. Parallelle universa
3. Andere Dimensionele realiteiten (4D, 5D, 6D voornamelijk)
4. Domein van werkelijkheid tussen levens in
5. Exopolitieke domein: interactie met andere intelligente soorten afkomstig van buiten de aarde.
   

De voordelen van deze veel ruimere opvatting van de werkelijkheid zijn legio: zo kun je de duizenden getuigenverklaringen van mensen die in contact zijn geweest met niet-aardse wezens een ruimte geven, waaronder klokkenluiders van de overheid en astronauten, piloten etc. Je kunt plaats bieden voor de mensen die bijna-dood-ervaringen hebben gehad, mensen die buiten hun lichaam kunnen treden. Mensen die boeken vol schrijven, geïnspireerd door wezens uit andere dimensionele realiteiten. Je hebt ruimte voor mensen die contact kunnen leggen met overledenen. Reïncarnatie kan probleemloos worden geïntegreerd. Het contact leggen met andere realiteiten via meditatieve technieken etc.

Kortom, een paradigmaverschuiving die ik met veel genoegen zou omarmen. Waarschijnlijk is het voor veel mensen nog allemaal te raar, maar ik ga op deze site wel verder werken vanuit dit nieuwe perspectief, en eigenlijk deed ik dat al jaren.

NOTEN
(1) https://www.brainyquote.com/quotes/max_planck_101765

Het Concept Energetische Lus, een Introductie

Eén van de zaken die het ons moeilijk maakt om verder te kijken dan onze directe fysieke werkelijkheid, is dat we  zelden spelen met mogelijkheden die ons verder zouden kunnen voeren. Waarom zouden we immers aandacht schenken aan dingen die we niet met onze zintuigen kunnen waarnemen? Op deze site probeer ik toch concepten te presenteren die de geest aansporen zich wél open te stellen voor andere realiteiten. Het gaat er dan niet zozeer om om naadloos bewijs te leveren voor het bestaan ervan, of om de lezer te overtuigen van iets, maar het doel is eerder om de geest te prikkelen bepaalde mogelijkheden te overwegen.

Een Koe Melken (afbeelding door Jannemieke Termeer, 1)

Goed, laten we beginnen. De informatie die ik hier wil introduceren is afkomstig van het werk van Robert Monroe (2). Hij figureert hier regelmatig op deze site vanwege zijn innovatieve, inspirerende en geestverruimende beschrijvingen. Tijdens zijn buitenlichamelijke verkenningen kreeg hij in een bepaald stadium een soort van ‘informatiebal‘ aangereikt.

Bij dergelijke informatieballen stel ik me dan voor dat ze bij het openen ervan een soort holografische informatie beleving creëren. We laten hier overigens maar even buiten beschouwing van wie Monroe die bal kreeg. In het boek ‘Astrale Reizen’ wordt op pagina 180-189 de inhoud van deze informatie zorgvuldig beschreven.

EEN SCHEPPINGSVERHAAL

Omdat we tegenwoordig in het digitale tijdperk leven waarin mensen vaak moeite hebben met het lezen van langere teksten zonder af te dwalen, verkies ik het om die 10 pagina’s maar niet over te schrijven, ook al zou dat de beste manier zijn om kennis te maken met de lus-theorie. Ik heb ze wel gescand, waardoor je de oorspronkelijke tekst wel zou kunnen lezen, iets wat ik zeker aanraad (3). Hieronder volgt een zeer beknopte samenvatting die eigenlijk nauwelijks recht doet aan de oorspronkelijke beschrijving.

In dit verhaal komen we in aanraking met ‘Iemand‘ die in een experiment probeert een bepaald waardevol iets, ‘lus’ genaamd, te produceren. Tot dan toe ontstond er alleen spontane rauwe lus, maar hij wilde proberen of het mogelijk was om deze lus op een of andere manier zelf te laten ontstaan. Lus was overigens hard nodig voor de overleving van de soort waar Iemand toe behoorde.

Hij schiep daartoe een tuin waar hij eerst wat experimenteerde met levende dingen in water, maar dat leverde nauwelijks lus op. Later ging hij in de tweede fase over op het scheppen van plantachtigen, en tot zijn vreugde bleek er lus vrij te komen als een plantachtige dood ging. In een andere fase verzon hij dierachtigen die door het eten van planten lus produceerden, en zelf ook meer lus produceerden, niet alleen als ze stierven, maar ook, zo  ontdekte hij tot zijn verbazing, ook als er onderling gevochten werd.

Daarna ontwikkelde hij een vierde generatie soort, die hij ook voorzag van een deel van zijn eigen energie. Hij hoopte dat deze wezens hierdoor zouden verlangen naar hereniging, en dat het verlangen ook zou leiden tot meer lus-productie. Dit bleek inderdaad het geval te zijn. Verrast was hij verder dat er ook een gedestilleerde vorm van lus vrijkwam als deze 4e generatie-soort eenzaam was. Ook werd er gedestilleerde lus gemaakt als deze soort haar jongeren beschermde tegen aanvallen van buiten.

Omdat Iemand vermoedde dat het verlangen naar iets dat verder dan de directe zintuiglijke wereld reikte, ook gedestilleerde lus kon voortbrengen, besloot hij deze soort in twee delen op te splitsen: mannen en vrouwen zodat ze ook zouden gaan verlangen naar elkaar waardoor er nog meer (gedestilleerde) lus geproduceerd zou worden. Ook dat bleek inderdaad zo te werken.

Iemand was er in geslaagd om een systeem te ontwerpen dat zorgde voor een continue productie van lus welke werd geoogst door collectoren die door hem waren aangewezen. Hij liet het beheer aan hen over en keerde zelf terug naar Ergens waar de lus werd gebruikt.

Tot zover dit verhaal. Robert Monroe heeft er weken voor nodig gehad om dit verhaal werkelijk te integreren. Hoe denk jij erover?

NOTEN

(1) Mijn focus of landgoed Hemmen -Afbeelding door Jannemieke Termeer

(2) Monroe, R. A. (1985) Astrale Reizen: Ervaringen met Uittredingen. Deventer: Ankh-Hermes.

(3) Zie Pdf-pagina van de tweede site of De Lustheorie van Monroe, de oorspronkelijke tekst

Via Verbeelding nieuwe Informatie verkrijgen

Bruce Moen is niet echt een held in het uittreden uit zijn lichaam zoals Robert Monroe dat was. Desondanks voelde hij wel het sterke verlangen om bewustzijnslagen te willen verkennen. Een methode die hij hiervoor ontwikkelde is door middel van fantasie nieuwe informatie verkrijgen. In deze bijdrage bespreek ik een verzonnen voorbeeld dat Bruce Moen vaak gebruikt om de methode te beschrijven (1).

We hebben het hier binnen dit noëtische raamwerk eerder gehad over het concept van het sociaal ideëel magnetisme dat zou kunnen worden ingezet om via een onderwerp in aanraking te komen met gedachten van andere mensen die over dat onderwerp gedacht/gevoeld hebben, zonder iets met de mensen zelf te maken te hebben (2).

Laten we voor het gemak er even vanuit gaan dat je door het vasthouden van bepaalde gedachten/gevoelens of beelden, er sprake kan zijn van een soort van meetrillen van soortgelijke gedachten van anderen.

Er is dan geen enkele noodzaak dat de gedachten die je uitzendt ook daadwerkelijk gedachten hoeven te zijn over iets dat werkelijk is gebeurd. Dat gedachtenresonantie-idee lijkt net zo geldig te zijn als je over volledige fantasiezaken nadenkt. Voor de werking van dit principe maakt het niet uit of iets ‘echt’ of niet is.

RESONEREN MET IETS WERKELIJKS VIA JE VERBEELDING

Ik speel hieronder een beetje losjes met het voorbeeld dat Bruce Moen gebruikt: stel je voor dat het je wel eens iets lijkt om eens te weten wat voor een man je opa was. Je hebt hem nooit gekend omdat hij al was gestorven voordat je zelf was geboren. Moen beschrijft dan hoe je je vervolgens kunt voorstellen dat je ergens in een dorpje bent en daar ergens in een tuintje op een bankje zit.  Je verzint er wat dingen bij over de omgeving en zuig je man uit je duim die je opa zou kunnen zijn.

Je stelt je zo voor hoe hij aan komt lopen en je nodigt hem uit bij je te komen zitten. Je fantaseert dat je hem wat koffie inschenkt en misschien een klontje suiker in het kopje doet. Dan verzin je een gesprekje dat kan gaan over het weer, de situatie in Syrië, of misschien wel over dingen als de dankbare vijf minuten (3), voel je vrij. Misschien kun je ook voor de grap een wat andere stem gebruiken als je doet alsof je opa iets zegt.

Wat Moen dan heeft gemerkt is dat er na verloop van tijd dan typische wendingen kunnen optreden. In het voorbeeld begint zijn opa opeens te praten over de keer dat hij een bank had beroofd. Hij vertelt daarbij wanneer dat was en ook voegt hij eraan toe dat hij het geld ergens heeft begraven, waarna hij een duidelijke omschrijving geeft van de locatie. Vervolgens vertelt hij naar welke gevangenis hij gebracht is en met wie hij op een cel heeft gezeten. Als afsluiter blijkt hij het geld nooit hebben kunnen ophalen omdat hij ook was overleden in die gevangenis.

Bij navraag kan dan zomaar blijken dat zijn opa inderdaad een bank had beroofd en in de betrokken gevangenis was overleden. Ook kan het buitgemaakte geld worden gevonden.

VOORLOPIGE CONCLUSIE

Bruce Moen benadrukt dat er een grijs gebied is tussen verbeelding enerzijds en de realiteit anderzijds, maar dat het zijn ervaring is dat via de ingang van de verbeelding er vaak ook geresoneerd wordt met zaken die werkelijk zijn gebeurd.

Via deze techniek wordt het mogelijk om toegang te krijgen tot bepaalde domeinen van kennis waar je anders niet snel bijkomt. Vanzelfsprekend is het een tricky techniek omdat je maar nooit helemaal zeker weet waar je verbeelding ophoudt en waar de werkelijkheid begint. Het is ook niet een methode die ik mensen zou aanraken die psychisch in een kwetsbare fase verkeren.

Het biedt wel vele mogelijkheden om mee te experimenteren, waarbij je dan extra aandachtig moet zijn voor de opmerkelijke wendingen, of zaken waarvan je denkt: “zoiets zou ik toch niet zomaar verzinnen?”

Graag hoor ik ervaringen van mensen die gebruik maken van deze methode.

NOTEN

(1) Moen, B. (2005) Afterlife Knowledge Guidebook: A manual for the art of retrieval and afterlife exploration. Charlottesville, Virginia, Verenigde Staten: Hampton Road Publishing Company. Het voorbeeld is afkomstig van pagina’s 154-157.

(2) Ideëel Sociaal Magnetisme

(3) De Dankbare Vijf Minuten

Gewoontepatronen en Beloften die de Dood (in Focus 23) kunnen overleven

Dit bericht is vooral geschikt voor mensen die openstaan voor de mogelijkheid dat het leven niet ophoudt nadat we sterven. Voor mensen die dat een absurd idee vinden is het wellicht beter de tijd zinvoller te besteden.

Zoals inmiddels bekend wordt het exploratief werk van Robert Monroe en Bruce Moen door mij erg gewaardeerd voor de beeldvorming van de mogelijkheden van het bewustzijn. Beiden hebben ze hun bewustzijn weten te richten op allerlei ‘etherische gebieden’ waar je je op kunt afstemmen, danwel heen kunt reizen.

Bewerking door Annemarie Bone van What Dreams May Come (4)

Robert Monroe heeft op basis van zijn ervaringen een beschrijving gegeven van wat hij beschrijft als verschillende ‘focus-standen’. Je zou dit kunnen zien als een soort van frequenties waar je je op kunt afstemmen. Ik heb dit focussysteem van Monroe beschreven op een andere pagina (1).

Enerzijds zou je je kunnen afvragen wat het voor zin heeft om die bewustzijnsniveaus buiten de fysieke werkelijkheid beter te leren kennen. We leven immers niet voor niks op deze aarde en ergens denk ik ook dat het vooral de bedoeling is om ons met deze planeet bezig te houden en vooral net te doen alsof het hier allemaal om draait. Teveel aandacht richten op de niet-fysieke bestaansniveaus zou dan vooral kunnen afleiden van het serieus nemen van deze fysieke realiteit.

Anderzijds denk ik echter ook weer dat het leren herkennen van bepaalde werkingswijzen van het bewustzijn buiten de fysieke werkelijkheid ons ook iets kan leren over dat bewustzijn dat we ook tijdens ons bestaan hier op aarde gebruiken: het is immers een aspect van hetzelfde bewustzijn. Dezelfde principes zouden dan ook wel eens kunnen gelden. Op deze wijze kunnen we meer inzicht verwerven over bewustzijn door de werking van het bewustzijn buiten onze fysieke realiteit te bestuderen.

FOCUS 23 VOORBEELDEN

Het is dan ook vanuit deze achtergrond dat ik enkele voorbeelden wil noemen van gewoontepatronen (een aspect van het bewustzijn) die zich kunnen voortzetten over de fysieke dood heen. Bruce Moen noemt er een aantal in zijn handleiding (2) die ik wel indrukwekkend vond.

Monroe heeft het bewustzijnsniveau focus 23 omschreven als het gebied waarin ‘zielen’ terecht komen die niet langer op aarde leven, maar die op een of andere manier vast zitten in een realiteit die ze voor zichzelf hebben geschapen. Het lijkt er dan ook op dat manier waarop je denkt over datgene wat er gaat komen na de dood de nodige invloed kan hebben op datgene wat je ook gaat ervaren. Zo kennen we de geloofssystemen (focus 24-26) waarin mensen terecht zouden komen met een soortgelijk religieus idee: boedhhisten bij elkaar, moslims bij elkaar, christenen bij elkaar etc.

In de pagina over het Lifeline Project (3) wordt gesproken over de mogelijkheid om contact te leggen als mens met overleden mensen. Zo beschrijft Bruce Moen een situatie waarin hij een keer een overleden jongetje ergens aan de rand van een weg zag staan.

Bruce ging naar hem toe en wilde hem vertellen dat hij overleden was en dat hij ergens anders, naar een fijnere plek, kon gaan. Hij zei dat hij hem erheen kon brengen en hij reikte als het ware zijn hand naar hem uit. Het jongetje had echter geleerd dat het fout was om mee te gaan met onbekende mensen, waardoor hij weigerde mee te gaan.

Een ander voorbeeld betrof een jongetje dat doodziek terechtgekomen was in een ziekenhuis. De ouders van dat jongetje waren er helemaal stuk van en iedere keer als de moeder bij hem was zei ze tegen haar zoontje: “Blijf hier, alsjeblieft, verlaat me niet“. Het jongetje overleed echter toch, maar toen een bezoeker uit een cursus van Bruce Moen met hem sprak zei het jongetje dat de doktoren alle apparaten hadden uitgezet en een gordijn rondom het bed hadden gedaan, maar dat hij toch echt zou blijven omdat zijn moeder dat had gevraagd. Hij vroeg zich wel af waar zijn ouders toch waren.

Het laatste voorbeeld betreft een vrouw die een ernstige vorm van de ziekte van Alzheimer had. Ze was gedurende haar ziekte zó gewend geraakt aan haar gefragmenteerde manier van denken dat ze het eigenlijk helemaal niet in de gaten had dat ze was overleden. De dood trad in zonder dat ze het zich realiseerde.

Bruce Moen benadrukt verderop (gelukkig) dat de meeste mensen na het overlijden wel degelijk uiteindelijk worden opgehaald om bepaalde beloftes/gewoontes af te leren, zodat ze zich kunnen openen voor een ruimere realiteit. Wat ik vooral leerzaam vind aan deze voorbeelden is dat onze gedachten echt allesbepalend lijken te zijn voor de realiteit waarin we terechtkomen. Zodra het jongetje wel vertrouwen zou hebben in Bruce Moen, of zodra het jongetje inziet dat het wachten op zijn moeder geen zin meer heeft, verandert de wereld onmiddelijk.

Voor degenen die geïnteresseerd zijn in deze materie raad ik de film ‘What Dreams may Come‘ aan waarin Robin Williams een hoofdrol speelt.

Illustratie van jongetje op stoep afkomstig van Dreamstime.com

NOTEN

(1) Het Focussysteem van Robert Monroe

(2) Moen, B. (2005) Afterlife Knowledge Guidebook: A manual for the art of retrieval and afterlife exploration. Charlottesville, Virginia, Verenigde Staten: Hampton Road Publishing Company. De voorbeelden zijn afkomstig van pagina 144. Zie verder ook Perspectief verruimen via Hartcoherentie

(3) Life Line Project

(4) Annemarie Bone

Het Lifeline Project en de Rinkelende Bel

INTRODUCTIE

In de vorige bijdrage (1) heb ik gesproken over één van de wellicht onverwachte zaken waar je rekening mee hoort te houden binnen het bewustzijnverkenningswerk, en dat is dat je af en toe als het ware ‘gestoord’ wordt in je onderzoek doordat er bepaalde thema’s zich aandienen die belangrijk zijn in je persoonlijke leven.

Je kunt dan wel krampachtig proberen door te gaan met het verkennen of het afstemmen op bepaalde andere zaken, maar het lijkt haast onvermijdelijk dat je beter kunt zwichten voor deze ‘oerkracht’, om je aandacht vervolgens te richten op iets dat vraagt om opheldering of misschien wel heling in jezelf. Ik sprak daarbij over een tijdelijk bezoek aan de mijnen (2).

Buiten deze ‘therapeutische’ oerkracht, lijken er nog andere krachtige principes te zijn die zomaar de kop op kunnen steken. In deze bijdrage gaan we deze introduceren n.a.v. de ervaringen van Robert Monroe en het Life Line Project.

HET LIFE LINE PROJECT

Robert Monroe is een graag geziene gast binnen deze noëtische wereld. In meerdere artikelen is er al gerefereerd naar zijn werk. Monroe was een pionier op het vlak van het buitenlichamelijk reizen. Tijdens zijn exploraties in allerlei niet-fysieke realiteiten heeft hij veel analyses gemaakt en opgetekend in zijn drie boeken.

Hij  beschrijft op een gegeven moment een opmerkelijk verschijnsel. Zo merkte hij dat er soms periodes waren dat hij nog maar net uit zijn lichaam was getreden, of hij voelde een signaal, als een soort belletje dat rinkelde zou je kunnen zeggen. Als hij zich dan op dat signaal afstemde schoot zijn bewustzijn naar een persoon die zich ergens in de niet-fysieke sferen bevond (3).

Wat hij al snel merkte was dat de (overleden) persoon waar hij dan bij was, vaak een hulpvraag had, of dat hij op het punt stond om zich te openen voor een andere realiteit. Je moet immers weten dat het volgens Monroes ervaringen zo werkt dat de ‘ruimte’ waar je je begeeft sterk wordt bepaald door datgene wat je gelooft tijdens het leven op aarde. Als je dan op het punt staat om te gaan twijfelen aan bepaalde elementen van een geloofssysteem die bij een bepaalde ‘ruimte’ hoort, dan ben je eigenlijk rijp om over te schakelen naar een ander geloofssysteem dat daar beter bij aansluit.

Ook werd Monroe soms via dat signaal geleid naar mensen die pas waren overleden en wel wat rustige hulp konden gebruiken om het een en ander uit te leggen over de situatie. Sommige mensen kunnen immers aardig in paniek raken als ze dood zijn, en dat is niet echt nodig, aldus Monroe.

TWEEDE OERKRACHT GERICHT OP HET HELPEN VAN ANDEREN

Niet alleen Monroe kreeg te maken met dit verschijnsel om signalen te krijgen die je leidde naar mensen die je hulp kunnen gebruiken, ook andere astrale reizigers kregen hiermee te maken. Hieruit meen ik te kunnen concluderen dat er schijnbaar ergens een of ander ‘mechanisme’ is dat de wijsheid heeft om signalen af te geven om hulp te bieden aan mensen.

Wat je dan ook kunt verwachten bij het noëtisch werk is dat je niet alleen wordt aangespoord om zaken in jezelf op te lossen of te helen, maar dat je ook zomaar af en toe ‘gevraagd’ kan worden om ook anderen een handje te helpen met het een of ander. Als je je bewustzijn verruimt dan lijken deze krachten daar gratis bij te worden geleverd. Ook hier geldt dat het misschien niet al te veel zin heeft om er teveel tegen in opstand te komen.

NOTEN

(1) Voorbij de illusie van de objectiviteit en de therapeutische component
(2) De Driedaagse in de Mijnen
(3) Monroe sprak over verschillende focus-gebieden. Lees er meer over op: Het Focussysteem van Robert Monroe.

Het Droomdomein actiever gebruiken als Creativiteitsbron

Het leren bewuster gebruik te maken van de ‘antennemogelijkheden’ van ons bewustzijn is een belangrijk onderdeel voor de noëtisch verkenner. Het bewuster leren draaien aan de frequentieknop van onze geest lijkt namelijk de weg te openen voor vele nieuwe mogelijkheden. Zo zouden we ons makkelijker kunnen afstemmen op anderen, ideeën (1) en ook kunnen we leren een beter contact met de verschillende aspecten van onszelf te bewerkstelligen.

Self Portrait van Madeline von Foerster (3)

Een domein dat eveneens volop oefenmogelijkheden biedt is de realiteit waar we ons in bevinden tijdens onze dromen. Enkele jaren terug heb ik al eens een droomexperiment geopperd (2), waar ik nog weinig feedback over heb gehad. Aarzel niet om dat experiment eens uit te proberen: je dient er overigens geestelijk wel vrij stabiel voor in je schoenen te staan.

DROOMTELEPATHIE

In 1973 heeft een groep onderzoekers onder leiding van Stanley Krippner (4-6) enkele interessante experimenten uitgevoerd met betrekking tot deze droomwereld. Zij wilden testen in hoeverre het mogelijk was om dromen van mensen te laten beïnvloeden door anderen. De onderzoeksopzet was als volgt: er was een proefpersoon die sliep en die met electrodes gekoppeld was aan een meetapparaat voor hersenactiviteit (EEG). Ook werden de oogbewegingen gevolgd (Rapid Eye Movements, REM).

Zodra de persoon de droomwereld betrad kreeg een ander proefpersoon, ‘de zender’, de opdracht om een verzegelde envelop te openen. Deze zender had van tevoren wel kennis gemaakt met de dromer. De zender bevond zich in een andere ruimte en soms wel enkele kilometers verder. Vervolgens werd de ‘zender’ gevraagd of hij de droom van de dromer kon beïnvloeden met het thema wat op de kaartjes stond.

Vervolgens werd de dromer gewekt en werd haar gevraagd wat ze gedroomd had. Dit werd opgenomen en uitgeschreven. Een panel van onafhankelijke mensen kreeg later de opdracht om op basis van de droombeschrijving een keuze te maken uit de collectie aan plaatjes die in de enveloppen waren gestopt. Zo zijn er 450 droomtelepathie sessies geweest waarbij de totale resultaten significant hoger waren dan je op basis van toeval zou mogen verwachten.

Zo waren er soms enkele zeer treffende gevallen, waarbij de dromer vertelde dat ze een kaartje ging kopen voor een bokswedstrijd, terwijl de zender aan het kijken was naar een plaatje van een bokswedstrijd. Soms was het ook meer symbolisch. Een dromer beschreef hoe ze droomde over een dode rat in een sigarendoosje, terwijl de zender keek naar een dode gangster in een lijkkist.

ZELF SPELEN MET DROMEN

Je kunt op allerlei manieren zelf spelen met de mogelijkheden van de droomwereld. Zo kun je met vrienden het experiment hierboven op een losse manier herhalen. Je kunt ook zonder kaartjes werken en iemand vragen aan iets te denken, met daarbij de opmerking om daarbij je droom ook te beïnvloeden. Als je daar zelf ook toestemming voor geeft zou je eens kunnen kijken wat dat voor effecten heeft. Natuurlijk komt daar wel bij dat je jezelf wat dient te trainen om wakker te worden nadat je hebt gedroomd.

Je kunt het natuurlijk ook proberen met je partner die naast je in bed ligt te dromen. Dan kun je je partner vragen je te wekken zodra je weer uitgedroomd bent. Dan is de kans ook groter dat je je droom nog kunt herinneren.

Een andere mogelijkheid is het je afstemmen op mensen die met dezelfde dingen bezig zijn zoals beschreven in het artikel over het Sociaal magnetisme (1), waarbij je je dan opent om informatie via je droomwereld te verkrijgen. Dit is ook interessant voor mensen die weinig tijd hebben omdat de fysieke wereld zo haar eisen heeft overdag: ’s nachts doe je normaal gesproken toch niet veel anders dan slapen, waardoor je die tijd ook kunt inzetten voor een bewustzijnsoefening.

Lezers wil ik aansporen om hun ervaringen te delen, of zich aan te melden om met anderen te experimenteren.

 

NOTEN
(1) Ideëel Sociaal Magnetisme
(2) Het noëtische Creativiteitsexperiment
(3) Self Portrait van Madeline von Foerster, 2005
(4) Experiment werd beschreven in ‘Science Delusion’ van Rupert Sheldrake, 2012 op pagina 237.
(5) Ullman,  M., Krippner, S. and Vaughan, A. (1973) Dream Telepathy Experiments in Nocturnal ESP, Macmilan, New  York.
(6) Dean Radin had het over een kans van 1 op 75 miljoen in zijn boek uit 1997, The Unconscious Universe: the Scientific Truth of Psychic Phenomena, Harper Collins, San Francisco.

De Mogelijke Terugtijdende Invloed van het Bewustzijn op Materie – Rupert Sheldrake en Alfred N. Whitehead

Ondanks al het dogmatisch materialisme dat momenteel hoogtij viert in de wetenschapsbeoefening schijnt er toch af en toe licht door de scheuren, waardoor een nieuw terrein en een andere realiteit zichtbaar wordt. Dit huidige artikel poogt een bijdrage te leveren aan dit proces door te beginnen met het introduceren van enkele nieuwe woorden in de Nederlandse taal. Het is de vraag of deze woorden even populair worden als het swaffelen, maar laten we hopen dat ze  zich langer in de tijd kunnen handhaven.

Relative Time van Gil Bruvel (1)

De woorden die hier voor het eerst het daglicht zien, zijn het werkwoord ‘terugtijden‘, het bijvoeglijke naamwoord en het bijwoord ‘terugtijdend‘ en bovendien kan er vanaf begin juni 2013 zinvol gesproken worden over het verschijnsel van de terugtijding.

THE SCIENCE DELUSION VAN RUPERT SHELDRAKE

De inspiratiebron voor de invoering van de nieuwe terugtijdterminologie is het boek ‘The Science Delusion‘ (pp. 120-122) van Rupert Sheldrake. We hebben het al eerder over deze Britse baanbrekende wetenschapper gehad (2,3). Via het gedachtegoed van de natuurkundige/filosoof/wiskundige Alfred North Whitehead, het onderzoek van Benjamin Libet en de logische consequenties van het kwantumgedachtegoed ontstaat een manier van denken waar mijn hersenen even van moesten kraken (4), maar die wel kan leiden tot nieuwe vergezichten. In deze bijdrage ga ik eerst in op Alfred North Whitehead. In komende artikelen komt Benjamin Libet meer onder de aandacht.

ALFRED NORTH WHITEHEAD

De in 1861 in het Britse Kent geboren, en in 1947 in het Amerikaanse Massuchesetts overleden Alfred North Whitehead was niet alleen een natuurkundige, maar ook een wiskundige en filosoof. Sheldrake haalt hem in zijn boek aan als een man die bekend stond vanwege zijn moeilijk te doorgronden theorieën, waarin elementen als Tijd en Materie een belangrijke rol speelden.

Voor de strekking van het huidige artikel is het niet nodig om uitgebreid in te gaan op de vele aspecten van zijn gedachtegoed. Whitehead was een tijdsgenoot van de eerste generatie kwantumfysici en volgens Sheldrake was hij ook één van de eerste die de radicale implicaties ervan verwerkte in zijn theorie.

Voor ons is vooral zijn theorie over de relatie tussen tijd, bewustzijn en materie van belang. Hij stelt dat tijd de schakel vormt tussen bewustzijn en materie. Hierbij komen ze elkaar als het ware halverwege tegen. Materie (of materiële causatie) kenmerkt zich door een beweging vanuit het verleden naar het heden.

Bewustzijn (of mentale causatie) zou echter juist andersom werken. In de zin dat onze aandacht zich richt op iets dat gebeurd is. Alsof het als het ware een beweging vanuit het heden naar het verleden maakt. Hij gebruikte daarvoor de term ‘prehension‘, wat zoveel betekent als ‘grijpen, vastpakken’. Alsof het bewustzijn iets grijpt en daardoor ook invloed uitoefent op datgene wat het ‘grijpt’, en wel een terugtijdende invloed.

Uit de kwantumfysica kwam de ontdekking van het zogenaamde ‘waarnemerseffect‘ (5), wat je in lekentermen zou kunnen uitleggen als het verschijnsel dat als iemand – een natuurkundige bijvoorbeeld – zijn aandacht richt op de kwantumfysische wereld, zijn verwachtingen invloed hebben op datgene wat hij uiteindelijk ziet. Zoals een geest een ander mens kan ‘raken’ (6), zo lijkt het ook dat mentale aandacht een terugtijdende invloed kan uitoefenen op de materie.

DISCUSSIE EN ENKELE REFLECTIES

Stel je eens voor dat ons denken, ons bewustzijn inderdaad een terugtijdend effect zou hebben op de materie om ons heen. Dat het wellicht een natuurlijk verschijnsel is dat wij in staat zouden zijn om met ons bewustzijn dingen in het verleden in de materie te scheppen, om het vervolgens even later in het heden ook daadwerkelijk te zien. We hebben het dan niet over het scheppen van een vrachtwagen over een periode van enkele maanden, maar over kleinere invloeden over een periode van millisecondes.

In een nader artikel pakken we het onderzoek van Benjamin Libet erbij waardoor het domein van de hersenen aan het geheel wordt toegevoegd. Wat als zou blijken dat ons bewustzijn terugtijdend ook hersenactiviteit kan creëren, die we dan vervolgens even later tegenkomen?

De betekenis van het woord terugtijden is dan ook dat het bewustzijn in staat is invloed uit te oefenen op materie in het verleden, waarbij wordt gespeeld met de mogelijkheid dat het een basisprincipe zou kunnen zijn van het bewustzijn om terugtijdse invloed uit te oefenen op de materiële wereld.

NOTEN

(1) http://www.liveinternet.ru/users/pmos_nmos/post77521997/
(2) https://noetiek.wordpress.com/2013/05/11/aanraken-met-je-geest/
(3) https://noetiek.wordpress.com/2010/06/22/het-vermengen-van-morfogenetische-velden/
(4) https://noetiek.wordpress.com/2013/05/21/bepaalde-hersengebieden-activeren-als-afstemmingsmechanisme/
(5) http://www.bol.com/nl/p/het-experimentator-effect/9200000002831896/#product_overview
(6) https://noetiek.wordpress.com/2013/05/11/aanraken-met-je-geest/

Ideëel Sociaal Magnetisme via een Onderwerp

De stelling dat de grenzen van onze werkelijkheid worden bepaald door de grenzen van ons verbeeldingsvermogen spreekt me erg aan, en met dat idee in gedachte wil ik hier ook het concept van het ideëel sociaal magnetisme introduceren.

Zoals inmiddels bekend bij de frequente bezoeker van deze site, wordt er binnen dit noëtische denkkader veel waarde gehecht aan de term ‘afstemming’. Zo werken we met het concept dat iedereen zijn eigen ‘energetische handtekening’ heeft (1), waardoor het mogelijk wordt om je bewustzijn af te stemmen op andere mensen door gebruik te maken van deze unieke signatuur. Dit zou je bijvoorbeeld kunnen inzetten voor als je goedgemutst een rondje liefde zou willen verdelen (2), of als je bewust energie zou willen uitwisselen met anderen (3).

Antenne Hoofd (4)

Het idee dat dan ook geopperd is, is dat je de beschikking hebt over wat je een bewustzijnsantenne zou kunnen noemen. Deze ‘antenne’ is vanzelfsprekend onmisbaar als je informatie/energie wilt uitwisselen met anderen zonder dat je via je normale zintuigen contact met hen hebt (5). Laatst hebben we nog een link gelegd met de mogelijkheid dat je soms ook daadwerkelijk fysiek bepaalde delen van je hoofd kunt voelen als je je afstemt op andere mensen (6).

WERKEN VIA EEN ONDERWERP

In plaats van je direct op mensen af te stemmen kun je je bewustzijnsantenne ook inzetten om informatie te verkrijgen over een bepaald onderwerp. Al eerder hebben we gespeeld met dit concept in het artikel, de noëtische muntjesautomaat (7). Zo kun je je bijvoorbeeld trainen om een bepaalde vraag regelmatig in je ‘hoofd’ te hebben. Dat kan via een meditatie, maar je kunt het ook meenemen onderweg overdag, bij het ontwaken, bij het naar bed gaan.

Het is mijn ervaring dat het zo bezig zijn met een bepaald onderwerp – zonder dat je er voor met anderen over hoeft te communiceren – kan werken als een soort van energetische magneet. Alsof een bepaalde gedachte het effect heeft dat het soortgelijke gedachten aantrekt. Afhankelijk van je discipline, je doorzettingsvermogen, je gevoeligheid en je vermogen om weerstand te bieden tegen de vele versnipperingen die je op een dag tegen kunt komen, kun je zo contact leggen met gerelateerde informatie.

IDEËEL SOCIAAL MAGNETISME

Je zou het kunnen zien als een soort van levend energetisch veld waar je je vrijelijk in kunt bewegen met als gereedschap je gedachten/gevoelens. Als je je vervolgens voorstelt dat veel van de gedachten die zo resoneren met jouw oorspronkelijke gedachten ook afkomstig zijn van andere mensen, ontstaat er wellicht ook de mogelijkheid om via een onderwerp je af te stemmen op mensen die soortgelijke gedachten hebben (gedacht), waarbij je buiten je lichaam niets anders nodig hebt: geen smartphone, PC, tablet of wat dan ook.

Als je je opent voor deze mogelijkheid zou je het nog een stapje verder kunnen uitwerken door je voor te stellen dat je op deze wijze ook energetische uitnodigingen voor informatie-uitwisselingen kunt ‘versturen’. Zo zou je in contact kunnen komen met andere mensen die soortgelijke gedachten denken. Je zou je daarbij kunnen trainen om gevoelig te worden voor de unieke energiesignatuur van deze nieuwe mensen (die je dus nog nooit gezien, gesproken of gemaild hebt), waardoor je je zou kunnen afstemmen op momenten van meditatie.

Ooit lang geleden had je een zogenaamd peer-to-peer programma dat Napster heette. Met dit programma kon je rechtstreeks bestanden uitwisselen met andere computers.

Het bijzondere van dat programma was, dat je – als je daar toestemming voor had gegeven – je ook toegang kon krijgen tot bepaalde mappen op de computer van die ander. Als je dan via bepaalde muziek die je leuk vond bij een bepaalde persoon was uitgekomen, kon je ook gaan snuffelen in zijn ‘mp3-bak’ om zo nieuwe ideeën op te doen.

Dit is eigenlijk een goede metafoor voor het ideëel sociaal magnetisme. Via bepaalde gedachten/ideeën/onderwerpen leg je met je bewustzijn contact met soortgelijke ideeën, en vervolgens zou je je kunnen afstemmen op de ‘oorspronkelijke zenders’ van deze gedachten, met daarbij de mogelijkheid dat je extra informatie kunt verkrijgen.

En wie weet werkt het ook nog wel eens zo, dat, wellicht met een flinke dosis synchroniciteit, deze energetische contacten ook aanzetten tot het in werkelijkheid tegenkomen van deze  ‘resonerende’ mensen.

WAAROM GEBRUIK JE NIET GEWOON FACEBOOK?

Een criticus zou kunnen stellen dat je in plaats van het je begeven op dit computerloze, a-digitale pad van interactie met resonerende gedachten, je net zo makkelijk in contact kunt komen met soortgelijke gedachten via internet, google en facebook. Op die manier kun je immers toch ook mensen vinden die met dezelfde thematiek bezig zijn? Je hebt bovendien natuurlijk ook allerlei soorten netwerken, fora e.d. Waarom zou je zo ‘moeilijk’ doen, als het ook makkelijk digitaal kan?

Laat ik eerst zeggen dat de a-digitale methode die ik hier voorstel niet de digitale methode hoeft uit te sluiten, net zo min als dat het de normale omgang via vrienden, bekenden, familie en collega’s e.d. niet hoeft uit te sluiten. Deze meer etherische benadering zou echter zo ook enkele voordelen kunnen hebben die de andere methodes niet hebben. Zo is het bereik dat je hebt in principe grenzeloos: taal is geen barrière, je zou ook mensen die nauwelijks of niet actief zijn via sociale netwerken, blogs of internet in het algemeen, kunnen bereiken.

Daarnaast weet je maar niet wat er zich allemaal nog meer bevindt in de schier oneindige informatievelden waar je je dan op gaat afstemmen. Wie weet kunnen we contact leggen met voorouders (8) of met andere bewustzijnsvormen waar we geen weet van hebben (9,10,11). Wellicht kunnen we afstemmen op lagen van wijsheid waar we ons nauwelijks een voorstelling van kunnen maken. Misschien kunnen we ook wel leren mensen via deze etherische weg verder te helpen door je gedachten te delen met mensen die op een bepaalde manier vastlopen? Wie weet hebben we als mensheid vroeger wel eens periodes lang met elkaar gecommuniceerd op deze manier, wie zal het zeggen?

Mensen die geboeid zijn door deze onderwerpen raad ik aan dan wel energetisch dan wel digitaal contact te leggen, of een berichtje achter te laten onderaan dit artikel.

Met noëtische groet

NOTEN
(1) https://noetiek.wordpress.com/2010/02/23/frequenties-van-het-energieveld/
(2) https://noetiek.wordpress.com/2013/05/13/even-een-rondje-liefde-verdelen/
(3) https://noetiek.wordpress.com/2013/05/14/aard-en-gradaties-van-stille-interpersoonlijke-aandacht/
(4) Angel Dan op Flickr
(5) https://noetiek.wordpress.com/2010/01/06/de-bewustzijnsantenne/
(6) https://noetiek.wordpress.com/2013/05/21/bepaalde-hersengebieden-activeren-als-afstemmingsmechanisme/
(7) https://noetiek.wordpress.com/2010/03/21/de-noetische-muntjesautomaat/
(8) https://noetiek.wordpress.com/2010/09/18/noetisch-afstemmen-op-voorouderse/
(9) https://noetiek.wordpress.com/2010/01/21/het-focus-systeem-van-robert-monroe/
(10) https://noetiek.wordpress.com/2010/08/01/m-band-herrie-ernstige-gedachtenverdichting/
(11) https://noetiek.wordpress.com/2010/12/14/bezetenheid/

Het Goddelijke Aardingsproject

Laatst las ik een boek van Anita Moorjani, een Indische vrouw die opgegroeid is in Hong Kong, die vertelt over haar leven, met als cruciaal scharnierpunt haar kanker die uiteindelijk leidde naar een coma. In het boek ‘Ik moest doodgaan om mezelf te genezen’ (2012,1) schrijft ze over tumoren die zo groot waren als citroenen verspreid over haar hele lichaam. Ze was broodmager geworden en woog nog geen 40 kilo toen ze in haar coma terechtkwam. In deze toestand had ze bijzondere ervaringen.

Productie van Igor Morski (2)

Een pakkende metafoor die ze beschrijft wil ik hier even – in verkorte vorm – delen:

“Stel je eens een enorm, donker warenhuis voor. Je woont daar, met maar één zaklamp om je bij te lichten. Alles wat je weet over wat er in deze uitgestrekte ruimte is opgeslagen, is wat je gezien hebt met de straal van een klein zaklampje. Als je ergens naar op zoek bent, vind je dat misschien, of misschien ook niet, maar dat betekent niet dat het niet bestaat. Het is er wel, maar je hebt er nog niet met je lampje op geschenen.

En zelfs als je dat wel doet, kan het voorwerp dat je ziet moeilijk te onderscheiden zijn…zo is het stoffelijke leven. We zijn ons alleen bewust van waar we onze zintuigen op een bepaald ogenblik op richten, en we kunnen alleen begrijpen wat ons al bekend is.

Stel je nu eens voor dat iemand op een dag op het lichtknopje drukt. Dan zie je voor de eerste keer, in een plotse uitbarsting van schittering en geluid en kleur, het gehele warenhuis, en dat lijkt in niets op wat je je er ooit van hebt voorgesteld….Je kunt niet de hele ruimte overzien, en je weet dat er nog meer is dan wat je kunt opnemen van deze stortvloed die je zintuigen en emoties overspoelt.

Maar je krijgt het sterke gevoel dat je deel uitmaakt van iets levends, oneindigs, en ongelooflijk moois…” (pp. 125-127, 1)

De bijna-dood ervaring die Moorjani had tijdens haar coma was te vergelijken met deze bovenstaande metafoor. Ze beschrijft hoe ze opeens besefte hoe groots het leven is, en hoe groots wijzelf ook zijn. Dit bewustzijn van haar eigen grootsheid en het besef hoe heerlijk het is om vanuit deze toestand te leven, zonder maskers, zonder allerlei beperkende verwachtingspatronen, maar vanuit een haast gelukzalige staat van zijn, heeft er bij haar toe geleid dat haar kanker binnen enkele weken volledig uit haar lichaam was verdwenen.

Slak neemt een slokje (4)

HET GODDELIJKE LATEN INDALEN

Ik heb zo’n vermoeden dat zolang de mensheid bestaat, er mensen zijn geweest met dergelijke ervaringen van onbevattelijke éénheid, liefde en grootsheid. Het is vanzelfsprekend heerlijk om in een dergelijke toestand te zijn, maar voor velen van ons is het niet weggelegd om dergelijke ervaringen te beleven, laat staan ze vaker door te maken.

Je zou je kunnen afvragen waarom we niet allemaal dergelijke ervaringen op een regelmatige basis hebben. Zou het misschien mogelijk zijn dat we ook die lichtknop kunnen aanzetten in ons eigen leven? Is het misschien mogelijk dat we een sterkere zaklamp aanschaffen waardoor we een zicht ontwikkelen dat meer helderheid verschaft?

In een nieuwsbrief van Gabriele en Reint (3) kwam ik de volgende woorden tegen, die in de richting gaan van het versterken van het vermogen van deze zaklamp:

“… Want hoe meer jij je hart opent, voor jezelf, voor je medemens, voor de Aardse dimensie, des te meer ook je hogere bewustzijnslagen, zoals onder meer je Hogere Zelf, in staat zijn om bij jou te incarneren, in te dalen, om je Volledige Zijn van een Kosmisch en een Aards wezen tot integratie op Aarde te brengen. Om zo uiteindelijk je oermissie als mens te voltooien.”

GODDELIJKE DOWNLOADERS GEZOCHT

Wat me aanspreekt in het bovenstaande is de ‘neerwaartse’ beweging. In plaats van jezelf naar het goddelijke te mediteren, probeer je zoveel mogelijk ‘ziel’ uit te nodigen af te dalen in al het tumult van de fysieke wereld, met alles wat daar allemaal bij komt kijken, met al haar verstoringen, verslavingen, gewoontes, en natuurlijk de verschillende vormen van schoonheid.

Binnen deze noëtische site wordt veel waarde gehecht aan de scheppingspotentie van onze gedachten, vooral in samenwerking met wat ik hartsbewustzijn ben gaan noemen. Ik geloof er dan ook in dat als je mensen bij elkaar zou kunnen krijgen die wat van deze potentie willen richten op manieren om meer ‘goddelijkkheid’ uit te nodigen, zelfs in een stedelijke westerse samenleving als Nederland, dat er dan werkelijk nieuwe terreinen kunnen worden ontgonnen, en het liefst zo concreet en helder mogelijk.

Anastasia zei eens dat het universum als het ware juichend opstaat als er ergens in het universum nieuwe ideeën ontstaan. Ik zou mensen willen uitnodigen contact te zoeken via de mail om te zien of we misschien met elkaar ook in staat zijn het universum te laten juichen.

NOTEN

(1) Moorjani, A. (2012) Ik moest doodgaan om mezelf te genezen. Houten: Mana.
(2) Igor Morski 
(3) Goddelijkheidsactivitatie wordt de trend
(4) Chelsahdelic op Tumblr (uit april 2013)

Aard en Gradaties van Stille Interpersoonlijke Aandacht

INTRODUCTIE

Als die noëtische verkenningsbal dan eenmaal rolt, dan blijft die – met wat licht onderhoud – ook wel in beweging. Nadat er twee artikelen terug (1) het idee werd geïntroduceerd dat het lichaam lijkt te registreren als iemand anders aandacht schenkt aan je, ben ik in het vorige artikel (2) aan het spelen gegaan met de mogelijkheid om wat bewuster je te openen voor degenen die zo op een dag aan je hebben gedacht, en hoe je zelf ook bewuster iets moois kan schenken aan anderen via aandacht, gewoon thuis vanaf de bank, zonder whatsapp, facebook of mail.

In deze bijdrage wil ik wat meer stilstaan bij de aard en de mogelijke gradaties van de interactie tussen mensen op deze manier. Ik zou daarbij willen spreken over ‘stille interpersoonlijke aandacht’ om aan te geven dat het gebeurt zonder gebruik te maken van woorden die je spreekt of schrijft. Een lezer vroeg zich af of al die energie die van andere mensen komt allemaal wel zo fijn was. Kun je immers ook niet allerlei negatieve aandacht opvangen van anderen?

Drinkend in een paars landschap (3)

DE AARD VAN STILLE INTERPERSOONLIJKE AANDACHT

Laat ik ter illustratie er eens een verhaaltje bijhalen dat ik las in ‘Iets onbekends, doet iets onverwachts‘ van Renée Scheltema. Zij beschrijft daar een gesprek dat ze had met de onderzoeker en chirurg dr. Larry Dossey over de mogelijkheid dat er via het aandacht richten op een ander ook minder fijne dingen zouden kunnen gebeuren. Hij vertelt wat hij had meegemaakt met Uri Geller:

“Dossey kende Geller persoonlijk. Ik vroeg hem of hij ooit getuige was geweest van zijn vermeende psychokinetische krachten. Dossey zei dat Geller in zijn bijzijn ooit iets had gedaan wat hem bang maar ook boos had gemaakt. Geller had de intentie gehad om schade te berokkenen. Hij had tegenover wetenschappers de stoutmoedige uitspraak gedaan dat hij ‘een koe kon doden alleen door haar in de ogen te kijken.’ Dossey was er getuige van dat Geller dat zei. De entertainer keek indringend naar het dier en na tien minuten zakte de koe door haar poten. Ze was dood. Ik zag dat Dossey nog altijd was aangedaan door deze gebeurtenis.” (p.206)

Ook al heeft het iets intrigerends, dit lijkt me toch een vrij duidelijk voorbeeld van hoe je stille aandacht niet hoort te gebruiken. Of het doden van koeien met een taser of stun gun ethischer is, weet ik overigens ook niet. In die zin lijkt het me redelijk om te veronderstellen dat je dit soort ‘krachten’ of mogelijkheden kunt gebruiken op een schaal van uitermate liefdevol tot zeer kwaadaardig. Laten we hopen dat we ook in staat zijn om een krachtig beschermingsveld rond ons te plaatsen zodra iets niet goed voelt. Wellicht een thema voor nader onderzoek.

GRADATIES VAN STILLE INTERPERSOONLIJKE AANDACHT

Buiten dat aandacht kan variëren op de schaal tussen goede en minder goede bedoelingen, lijkt het ook aannemelijk dat er een verschil is in ‘kracht’ of sterkte van iemands aandacht. Als ik bijvoorbeeld tien minuten op een destructieve wijze zou kijken naar een koe, vermoed ik dat er weinig zal gebeuren. Ik herinner me een verhaal van een vriendin van weleer die tijdens een les van een liefdevolle vrouw, opeens meemaakte dat die vrouw haar aandacht op haar richtte door haar aan te kijken en al snel voelde die vriendin een ongekend gevoel van liefde door haar hele lichaam heen gloeien.

Onderzoek heeft al aangetoond dat mensen die regelmatig mediteren en op die manier bewuster bezig zijn met het werken met aandacht, ook gevoeliger zijn voor het opvangen van aandacht van anderen. Waarschijnlijk zullen zij ook krachtiger en met meer focus hun aandacht kunnen richten op anderen.

SUGGESTIES VOOR NADER ONDERZOEK

Zoals Albert Einstein al zei, “Het is belangrijk ons dingen te blijven afvragen“. Om zelf onderzoek te verrichten naar dit soort verschijnselen hoef je geen post-master opleiding te volgen, of in meerdere hoogaangeschreven wetenschappelijke tijdschriften te publiceren. Nee, dat kun je gewoon nu doen, waarbij de enige voorwaarde is dat je gemotiveerd bent.

Hoe zou je dit verschijnsel verder kunnen verkennen? Misschien door meer te gaan mediteren, of wellicht door je overdag meer open te stellen voor dit verschijnsel door eens bij de kassa bewust aandacht te richten op iemand bij een andere kassa, of vaker even stil te staan en te voelen of er het laatste half uur nog iemand aan je heeft gedacht en hoe dat voelde. Zo kun je jezelf ook trainen om je sneller bewust te worden als je een bepaald gevoel gewaar wordt. Door dan jezelf af te vragen wat de oorzaak zou kunnen zijn voor dat gevoel, kunnen er allerlei zaken zomaar je bewustzijn in poppen.

Heb je zelf nog ideeën voor verder onderzoek, laat het weten.

NOTEN
(1) https://noetiek.wordpress.com/2013/05/11/aanraken-met-je-geest/
(2) https://noetiek.wordpress.com/2013/05/13/even-een-rondje-liefde-verdelen/
(3) http://renokingswordsnpoetry.wordpress.com/tag/blue-bonnets/