Na ruim 5 jaar noëtische afwezigheid lijkt de tijd rijp om het noëtische stokje weer op te pakken. Ik wil de lezer ook aanraden om vooral bij enige vorm van resonantie iets van je te laten horen. Wat is er immers mooier dan elkaar te kunnen inspireren? Om samen nieuwe terreinen van bewustzijnsonderzoek te ontginnen?
Ooit, 8 jaar geleden, schreef ik een stukje waarin ik drie soorten synchroniciteit onderscheidde (1). De positieve variant beleef ik als een mechanisme waarbij je onbewuste al dan niet in combinatie met je eigen intenties een proces op gang brengt waardoor je bepaalde ‘kansen’ krijgt om te groeien. Je kunt dan denken aan een situatie waarin je ergens in een boekhandel loopt en opeens iemand met een bepaald boek in zijn handen ziet lopen. Als je vervolgens zelf even gaat kijken naar dat boek, dan blijkt dat iets te triggeren dat je verder kan helpen: je krijgt dan een kans om bijvoorbeeld iets onder ogen te komen wat je liever vermijdt, of je kan geïnspireerd raken om nieuwe wegen te verkennen.
Persoonlijk beleef ik de hoeveelheid van dit soort betekenisrijke toevalsmomenten, of ‘kansen’ als een maatstaf voor hoe lekker ik in mijn vel zit: hoe beter ik me voel, hoe gevoeliger ik lijk te zijn voor dit soort synchronistische zaken.
Een belangrijk terrein van synchronistische activiteit is het in contact komen met bepaalde mensen die op een bepaald moment in je leven van belang zijn: wellicht hebben ze een boodschap, misschien hebben ze je veel meer te bieden en kunnen ze je dat inzicht aanreiken dat je nodig hebt om uit een impasse te komen.
Dit zijn dan de momenten waarop je opeens wordt gebeld door mensen die je lang niet hebt gesproken, of waarop je opeens ergens in een supermarkt juist die ene persoon weer ziet. Soms is het juist van belang om in contact te komen met mensen die je helemaal niet eerder hebt gezien. Op die manier wordt je bereik namelijk een stuk groter.
Ik beschouw deze synchronistische ontmoetingen als een van de meest waardevolle dingen die je kunt meemaken.
Toen ik laatst langs een station liep en omhoog keek zag ik het beeld dat je bovenaan dit artikel kunt zien: vele mensen die op een afstandje van elkaar staan, kijkend op hun smartphone. Antoine Geiger heeft het inmiddels populaire verschijnsel ook beeldend verwerkt in zijn werk ‘Sur-Fake’.
Wat ik me toen realiseerde was dat deze gewoonte om je af te sluiten in je eigen smartphone-cocon je eveneens afsluit van de mogelijkheid om te profiteren van de schoonheid van synchronistische ontmoetingen. Het lijkt dan alsof je dit natuurlijk groeiproces afknoopt en daarmee een bruisende levenslijn voor groeikansen.
Synchroniciteit in deze context impliceert niet dat je steeds maar met iedereen om je heen een gesprek aan gaat. Misschien is het echter wel wijs om – als je openstaat om in te tunen op deze synchronistische werkelijkheid – af en toe tijd te nemen om je af te stemmen op mensen om je heen om daarbij te voelen of er misschien wat uit te wisselen is. Het mooie van synchroniciteit is wel dat je ergens ook wel voelt dat er iets zinvols te halen valt uit een contact.
Misschien is de smartphone wel als een soort oorplug waardoor je de klanken van je eigen ziel niet meer kunt horen.
NOTEN
(1) https://noetiek.wordpress.com/2011/05/29/drie-soorten-synchroniciteit/
(2) https://antoinegeiger.com/SUR-FAKE
Onderzoek naar de Grenzen van Bewustzijn 
Recente reacties